Alexandra Roozen onderzoekt de handelingen van het tekenen zou je kunnen zeggen. Vormen en texturen zijn de overblijfselen daarvan, die op grote vellen papier in zwart wit je blik dichterbij zuigen. Al jaren experimenteert de kunstenaar met het handschrift, het subjectieve aspect van het beeld, in uitgebreide series tekeningen en etsen.
Rotterdam, 2016
Welke thema’s zijn belangrijk in jouw werk?
Ik rol altijd van de ene vraag in de andere, maar een constante fascinatie is voor mij het (hand)schrift, kleine gebaren zoals streepjes, stipjes, krasjes… Die kan ik eindeloos herhalen. Hoe eenvoudig deze handelingen ook lijken, ze zijn altijd uniek, niet reproduceerbaar door allerlei variabelen zoals de menselijke hand, materialiteit, gereedschap, omgeving; De wisselwerking daartussen fascineert mij. De laatste tijd ben ik geraakt door iets wat begon met een het plaatsen van een puntje, een stipje, dat werd gaandeweg een cirkel, een universeel ding met veel kanten, zowel qua vorm als betekenis. Ik vind het mooi als vormen betekenis krijgen en gaan resoneren; Een puntje wordt een middelpunt, een centrum, maar wat of wie is een centrum: de kijker, de maker, hoe ontstaat het, wat gebeurd daaromheen, en zo ontvouwt zich vraag op vraag… Zie series ‘Axis’ en ‘To Bend’.
Waar ben je opgegroeid en opgeleid?
Purmerend, kunstacademie St. Joost, Breda
Wat inspireert je?
Structuren, patronen, de rangschikking ervan, maar vooral ook de onregelmatigheden daarin. Patronen worden voor mij spannend als ze doorbroken worden, als de logica van een structuur even wegvalt. Vaak gebeurt dit op detail niveau; Het is inspirerend hoe minimale verschillen versterkt kunnen doorwerken en een nieuwe samenhang bewerkstelligen. Ik zie dit bijvoorbeeld terug in de prachtige tapijten uit Afrika of Perzië; Aan het ritme van het patroon is zichtbaar wanneer er bijvoorbeeld ineens even strakker geknoopt is, of dat de kleur net op was. Afwijkingen worden hierdoor heel menselijk, het is eigenlijk heel intiem dat je via het maakproces zo dicht bij de maker kunt komen.
Kun je ons iets vertellen over hoe je begint aan nieuw werk? Start je met een idee, een verhaal of een beeld?
Ik denk altijd in series; Een werk bewijst zich voor mij in de herhaling. Voor iedere serie zoek ik opnieuw naar een grondplan, een basisstramien welke ik de hele serie door gebruik. Ik start met een vermoeden, daar teken ik kleine schema’s van, probeer deze te ontdoen van iedere overbodigheid; De uitkomst kan bijvoorbeeld een lijn op 1/3-de van een kader zijn of een punt precies in het midden. De opbouw van deze lijn of punt moet genoeg spanning in zich dragen zodat ik er zeker een jaar mee vooruit kan. Het begin is dus cruciaal voor mijn werk, de uitvoering een gevolg die weer een andere concentratie en nauwkeurigheid vereist.
Hoe ziet je gemiddelde werkdag er uit?
Ik ben een ochtendmens, ik begin meestal met computerdingen en allerlei regelklusjes, daarna heerlijk tekenen.
Kun je voor ons je werkplek/atelier/studio omschrijven?
Wit, opgeruimd, een oude etagewoning aan een drukke winkelstraat in Rotterdam. Soms verblijf ik in gastateliers, of wil ik een serie etsen maken, daar is een grote drukpers voor nodig en dan wijk ik uit naar bijv. Studio Plaatsmaken in Arnhem of Grafisch Atelier Daglicht in Eindhoven, geweldige werkplekken!
Werk je graag met muziek of in stilte?
Allebei.
Met welk materiaal werk je graag – is kleurgebruik voor jou belangrijk?
Potlood. Het grafiet van een potlood biedt voor mij ontzettend veel kleur in zijn grijswaardes, reflecties, lichte en donkere tonen. Papier heeft ook een scala aan wit en structuren. Dat mengt zich allemaal met elkaar en maakt het palet om mee te werken tot een secuur klusje, ja, kleur is belangrijk.
Waar streef je naar in je werk? Wanneer is een werk voor jou af?
Vaak weet ik pas achteraf wat het streven was. Ik kan voorwaardes scheppen, werkregels hanteren, maar de uitkomst kan ik het best in taal omzetten als ik lang heb gewerkt aan een serie. Zodra ik kan vertellen waar het over gaat, kan ik meestal nog een paar werken maken en dan is het af, het is dan tijd voor iets nieuws.
Heb je zelf thuis werk van collega kunstenaars? Waarom?
Ja, mijn favoriete werk is een sculptuur van Johan Meijerink (‘There must be some way out of here’, 2009). Omdat het prachtig werk is en Johan een groot kunstenaar die helaas te vroeg ontvallen is. Als het even kan, breng ik zijn werk graag onder de aandacht, zo ook nu.
